U nastolatków często spotyka się charakterystyczny sposób bycia, polegający na zamknięciu się w sobie. Dla każdego rodzica nadchodzi czas, w którym dziecko staje się wycofane bardziej niż zwykle. Jakie są przyczyny tego zjawiska i po czym poznać, że zwykłe wycofanie zamienia się w problem dla obu stron? Zapraszam do przeczytania poniższego artykułu, w którym przedstawiam najważniejsze objawy społecznego wycofania i przedstawiam sytuacje, które mogą wskazywać na pojawiającą się depresję.

Skąd bierze się zamknięcie w sobie?

W życiu dużej części nastolatków przychodzi czas, w którym odcinają się od rodziców i coraz rzadziej mówią o otaczających je problemach. Jest to czas, w którym zaczynają poszukiwania własnej tożsamości i w naturalny sposób odseparowują się od rodziców. Jeśli zamknięcie w sobie towarzyszy dziecku na co dzień i nie obserwujesz żadnych dodatkowych, niepokojących sygnałów, wystarczy, że będziesz je obserwować. Jeżeli jednak towarzyszą temu dodatkowe, niepokojące zachowania warto zastanowić się, czy wycofanie nie okazuje się depresją, zaburzeniami lękowymi, zaburzeniami odżywiania, a nawet początkiem schizofrenii.

Wycofanie czy depresja?

Zaburzenia depresyjne często mylone są z klasycznym, nastoletnim buntem. Towarzyszący często smutek i lęk, które utrudniają codzienne funkcjonowanie, mogą o niej świadczyć. Jeśli zauważysz, że takie objawy utrzymują się u nastolatka dłużej niż 2 tygodnie, warto zaczerpnąć konsultacji u specjalisty, który pomoże określić skalę problemu i wdrożyć odpowiednie rozwiązania. Sygnałem do zwrócenia większej uwagi na zachowanie młodego dorosłego może być na przykład bierność, pogorszenie relacji z rówieśnikami czy gorsze oceny w szkole.

Depresja nie musi jednak przybierać jedynie smutnej formy. W ostatnim czasie wiele mówi się o tzw. ‘uśmiechniętej depresji’. Jest dużo cięższa do rozpoznania, ale najbardziej charakterystycznym objawem jest utrzymanie pozornie dobrego nastroju, a nawet uśmiechu w sytuacjach, w których dziecko naturalnie powinno być zmartwione lub złe. Do takiego zachowania często dochodzi wzmożone łaknienie, wahania nastroju, zaburzenia snu oraz uczucie ciężkości ciała.

Jak rozmawiać z zamkniętym w sobie dzieckiem?

Niestety nie istnieje jeden, uniwersalny sposób na rozmowę z zamkniętym w sobie dzieckiem. Pamiętaj jednak, że ostatnie czego potrzebuje to nacisk, wywieranie presji czy szantaż emocjonalny ze strony rodzica. Zachowanie cierpliwości to złoty środek do poznania nastolatka i problemów, z którymi mierzy się na co dzień. Chciałabym, abyś wiedział/wiedziała, że jako rodzic wycofanego dziecka nie jesteś sam. Jeśli szukasz wsparcia w poszczególnych problemach wychowawczych, wysłuchania lub rozmowy z Tobą lub dzieckiem, zapraszam do skorzystania z konsultacji coachingowych. Do poruszania poważnych tematów z dzieckiem warto wybrać też inne miejsca, neutralne pod kątem emocjonalnym. Dobrze w tym celu sprawdzi się więc spacer w lesie lub właśnie gabinet coachingowy lub psychoterapeutyczny.